به گزارش سینماپرس، گفته می‌شود علت اینکه مردم در حال حاضر سینما نمی‌روند کروناست و ضعف آثار در آن دخیل نیست،   اما برخی ضعف فیلمنامه را معضل نرفتن مردم به سینما و عدم استقبال آنها از فیلم های حاضر میدانند.

مهدی سجاده چی، فیلمنامه نویس در گفت وگو با خبرنگاران جوان، در خصوص فقر فیلمنامه در سینمای ایران گفت: خیلی واضح و روشن است که اگر ما بخواهیم مزیتی نسبت به سینمای جهان داشته باشیم، تکنیکی نیست بلکه مزیت فرهنگی است. مزیت فرهنگی به بازیگران، کارگردانی و یا سایر عوامل فنی سینما مربوط نیست و به فیلمنامه بستگی دارد.

وی اظهار کرد: ضعف فیلمنامه خرافه‌ای است که باورش آسان است؛ چون که همه می‌توانند درباره قصه و متن صحبت کنند، اما کسی توجهی به کارگردانی یا فیلمبرداری یا دیگر قسمت‌های فنی سینما ندارد. این اظهار نظر هم بیشتر از طرف مسئولین و خود سینماگران است.

سجاده چی تصریح کرد: مشکلی اصلی در بخش فیلمنامه نویسی این است که از تمام ظرفیت‌ و توانایی‌های فیلمنامه نویس به درستی استفاده نمی‌شود.

وی در ادامه افزود: فیلمنامه سر صحنه‌های فیلمبرداری توسط کارگردان، بازیگران و یا حتی دیگر عوامل دچار تغییرات می‌شود و آنها فیلمنامه را طبق درک خود از سینما تغییر می‌دهند؛ این مسئله نشان می‌دهد که شان فیلمنامه نویس در سینما تثبیت شده نیست؛ در واقع آن چیزی که مخاطب روی پرده سینما می‌بیند، چیزی نیست که فیلمنامه نویس نوشته است.

این نویسنده بیان کرد: فیلمنامه‌ها بالاتر از ظرفیت سینمای ایران نوشته می‌شود و اعتقادی به ضعف فیلمنامه نویسی ندارم؛ همچنین سازندگان اغلب دنبال ایده‌های درخشان و چشمگیر هستند، اما به تعادل فیلمنامه توجهی نمی‌شود و آن چیزی که زیبایی را درست می‌کند، تعادل در فیلمنامه است که فقط خود فیلمنامه نویس درباره تمام جزئیات آن میداند و تیم سازنده به این مسئله توجه نمی‌کنند.

ضعف فیلمنامه در فیلم‌ها ملموس‌تر است

آرش خوشخو منتقد و کارشناس سینما  به خبرنگاران جوان، گفت: ضعف در تمام بخش‌ها وجود دارد، اما فیلمنامه بیشتر به چشم می‌آید و نقش کلیدی تری را ایفا می‌کند.

وی اظهار داشت: بداعت و جذابیت در فیلمنامه‌ها وجود ندارد و همه از یک فرمول تکراری برای گره گشایی و قصه گویی استفاده می‌کنند برای همین داستان‌های تکراری مدام به پرده نمایش می‌آیند.

خوشخو تصریح کرد: باید تلاشی برای خلق شخصیت‌های جذاب بشود؛ به عنوان مثال در فیلم سینمایی «زیر درختان زیتون»، حسن رضایی که نقش یک کارگر را بازی می‌کند یک شخصیت خاص است و حتما یک کارگر معمولی مثل بقیه را نشان مخاطب نمی‌دهد.

وی در ادامه افزود: البته باید خلق این نوع شخصیت‌ها باور پذیر نیز باشد که امسال در فیلم سینمایی «تی تی» اتفاق افتاد و برای همین موفق عمل کرد.

خوشخو در پایان یادآور شد: ما در ایران داستان‌های واقعی و تاریخی زیادی داریم که می‌توانیم از آن‌ها استفاده کنیم، ولی متاسفانه از این ظرفیت استفاده نمی‌شود. فیلمنامه نویس‌ها باید سعی کنند داستان‌ها و شخصیت‌ها را واقعی بنویسند و از جذابیت ماجراهای واقعی و تاریخی بهره گیرند؛ در حال حاضر بسیاری از فیلم‌ها در دقیقه ۲۰ داستانشان قابل حدس است و در ادامه فیلم‌ها هیچ فراز و فرودی ندارند.